perde hikayesi

tarafından **[STL]Aysel** C.tesi Ocak 01, 2011 1:13 pm

PERDE

Günün yorgunluğu omuzlarıma ağır gelmeye başlamış evime doğru yol
alıyordum her zamanki gibi yavaş ve sessiz. Akşam karanlığı çökmek üzere
iken sokak ortasında misket oynayan çocuklara gitti gözüm. Pencere
bağıran annelerini gördüm bir anda. İşte o anda kendi mazimde kayboldum.

Tam 30 yıl geriye gittim zaman tünelimde. Mahallede iki tane renkli
misket için kavga ettiğim komşunun çocuğu Sabri gelmişti aklıma. Annemin
'hadi artık eşek sıpası eve gel'diye bağırdığı ses geldi kulağıma. Bir
an boğazım düğümlenir gibi gözlerim dolmuştu.
Annemin ayrılalı 10 yıla yakın olmuştu ki her aklıma geldiğinde nedense
hep böyle kötü olurdum. O bile erken terk etmiş, beni bu dünya da
yapayalnız bırakmıştı. Babamı ise evdeki resimlerinden tanıyordum.
Şerefli bir askermiş. Son çıktığı operasyonda şehit düşmüş. Annem
babamda ki bütün özelliklerin bende olduğunu söyler dururdu.

Askeri okula başladığımda ne kadar da sevinmişti. Birden okulumda silah
tuttuğum ilk gün gelmişti gözlerimin önüne. Komutanımdan işittiğim ilk
azar. Okulun ilk günü tanıştığım ve bir türlü unutamadığım sevdam.
Yıllar ne çabukta geçiyordu. Hayatta isteyip de elde edemediğim tek şey
sevdamdı. Kayıt günü nizamiye çavuşunun odasında gördüğüm sevdam.

Adını çekinerek sorduğum ve karşılığında titrek bir ses tonuyla 'Şeyda'
diye cevap aldığım kız. Hayat bu ya feleğin küçük bir oyununa gelmiş
kaybetmiştim sevdamı. O bir doğu iline atanmış, evlenmiş ben ise
unutamamış ve hiç evlenmemiştim. Her gece hayali misafir olurdu odama.
Konuşur, konuşur uykuya dalardım.

Acaba şimdi ne yapıyordu? Hayatından memnun muydu? Girdiğim o son
operasyon perde olmuştu birden. Hemen karşımda beyaz perde de film
gibiydi. Vurulup da yıkıldığım o düşüşü tekrar, tekrar görüyorum.
Ameliyathane tepemde yanan ışıklar. En kötüsü de parçalanan kolumdan
ayrıldığım günün acısı.

Sonra da askeriye den ayrılıp başka bir dünya ya tayinim. Yeni işim yeni
hayatım ve dağıtmak üzere matbaadan aldığım küçük reklam broşürleri.

Artık köşe başında reklam broşürü dağıtan başka birisi olmuştum.

Birden o cam kırılması sesiyle çıktım 30 yıl önceki zaman tünelimden.
Bütün bunları düşünürken epeyce bir yol almışım. Hemen sağımda
hıçkırıklar içinde içtiği boş şişeleri kıran bir adam görüverdim. Ağaç
altına oturmuş şişeleri karşı parkın duvarına atarak parçalayan bir
adam. Her gün neler görmüyordum ki bunun gibi. Ama bu bir başkaydı
sanki. Yorgun bir şekilde yaklaşmaya çalışıyordum. Yaklaştıkça uzamış
sakalları eski püskü elbiseleri dikkatimi çekti. Ben onu görüyordum oysa
o beni fark bile etmemişti. Bu oturuş şeklini sanki bir yerden
tanıyacak gibiydim. Bir ayağını içe doğru kırmış diğer ayağını uzatmış
bu oturuş şeklini bir yerden mutlaka biliyordum. Ama nerden?
Yaklaştıkça yüzünü daha net görmüş ve ansızın bir damla yaş dökülmüştü
gözlerimin pınarından. Sınıf arkadaşım Kemal' di bu. Silah atmayı
beraber öğrendiğim ilk savunma planımı beraber çizdiğimiz Kemal.
Sinirlendiği zaman karşısında dağ bile olsa onu yerden yere vurmayı
başaran Kemal. Kaşlarını çattığı zaman karşısındakine korku veren can
dostum Kemal. Omuz omuza girdiğimiz o son operasyondan sonra onu hiç
görmemiştim. Psikolojik sebeblerden onu da emekli etmişlerdi
askeriyeden. Bildiğim sadece buydu.

Hemen oturduğu yerden kaldırmaya çalıştım ve evime götürmeyi başardım.
Önce güzelce karnını doyurmuştum can dostumun. O beni değil hatırlamak
tanımıyordu bile. Zaten Kemal artık kimseyi tanımıyordu. Sessiz sakin
birisi idi. O kadar anlatmama rağmen ağzından bir tek kelime alamadım
bütün gece. Kendi yatağımda uyuttum rahat etsin diye.

Sabah erkenden kalktım ve pencereden can dostumu bahçeden hızla çıkarken
gördüm. Hemen arkasından koştum ama nafile. Sadece sesini duyuyordum
uzaktan. O gür sesiyle bağırıyordu uzaklaşırken…

- Etraflarını kuşatın. Ateş…

tarafından **!!!§u¢νєζєzα!!![C★]** Çarş. Ocak 12, 2011 3:39 pm

Teşekkürler.

perde hikayesi

perde hikayesi

Geri: perde hikayesi